ทางที่ยังไม่ได้เดิน : วินทร์ เลียววาริณ
ความพ่ายแพ้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเกิดขึ้นตั้งแต่เอ่ยคำว่าเป็นไปไม่ได้
ไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยไม่ใช่ความล้มเหลว
ความล้มเหลวคือความคิดที่ว่าตนเองไม่สามารถประสบความสำเร็จในชีวิตหากไม่ได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัย
โลกนี้ไม่มีงานสกปรก งานสกปรกคืองานของคนใจสกปรกเท่านั้น
โลกนี้ไม่มีงานต่ำต้อย งานต่ำต้อยคืองานของคนที่คิดว่าตนเองไม่มีค่าเท่านั้น
การศึกษาไม่ใช่โรงเรียน ไม่ใช่ตำรา ไม่ใช่มหาวิทยาลัยไม่ใช่ประกาศนียบัตร
ไม่ใช่ปริญญาบัตร
หากคือความต้องการที่จะยกระดับของปัญญาและปัญญานั้นไม่ใช่เป็นเพียงความคิดเท่านั้นหากคือความเมตตาด้วย
ดังนั้นการศึกษาจึงไม่ใช่การพัฒนาสมองส่วนเดียวหากเป็นการยกระดับจิตใจและวิถีชีวิตด้วย
การใช้ชีวิตก็เหมือนการชักว่าวในสายลมแรงคุณไม่มีเวลามาเปิดตำราว่าต้องทำอย่างไร
ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่จากโชคไม่น่าภูมิใจเท่าความสำเร็จเล็กน้อยด้วยมือของเราเอง
เคยเห็นผึ้งฆ่าตัวตายไหม เคยได้ยินมดบ่นไหม เคยได้ยินแมงมุมนินทาชาวบ้านไหม
หรือว่าพวกมันรู้ว่ามีเวลาเหลือในโลกนี้เพียงเล็กน้อยจึงไม่ยอมเสียเวลาทำเรื่องที่ไร้ความหมาย
ทุก ๆ นาทีมีตัวตนของมันเพียงแวบเดียวและไม่หวนกลับมาอีก
น่าเสียดายหากต้องเสียมันไปกับการบ่น การก่นด่าโชคชะตาการคร่ำครวญ การนินทา
หนังสือก็เหมือนวิตามิน กินชนิดเดียวตลอดเวลาไม่ได้ช่วยทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น
คบเพื่อนไม่ดีก็เหมือนพบหนังสือที่ทุกหน้าว่างเปล่าและยังอ่านต่อไป
ระบบที่เลิกยากที่สุดในสังคมคือระบบทาส
ไม่ว่ามองไปในทิศทางไหนก็เห็นแต่ทาสวัตถุ ทาสเงินตราทาสรถยนต์ ทาสยี่ห้อสินค้า
ทาสชื่อเสียง
น่าขันที่บางคนเห็นโซ่ตรวนเป็นเครื่องประดับ คนที่ไม่เคยหิว
ย่อมไม่สามารถซาบซึ้งรสของความอิ่ม
ความสำเร็จที่ผ่านความล้มเหลวย่อมหอมหวานกว่าเดิม
หัวใจของการเดินทางไม่ใช่อยู่ที่จุดหมายหากที่ประสบการณ์สองข้างทาง
ไม่ต้องเก่งไปหมดทุกอย่าง แต่จงสนุกกับงานทุกชิ้นที่ทำ
สังคมของเราตอนนี้เต็มไปด้วยคนที่เป็นทุกข์ สังเกตจากคนที่ต้องพูดโทรศัพท์ในโรงหนัง
โดยไม่สามารถมีความสุขง่าย ๆ สักชั่วยามเดียว
การรีบร้อนหาแฟนก็เหมือนการเดินทางไกลโดยไม่ตรวจสภาพรถก่อน
ไม่มีอะไรเสียเวลามากไปกว่าการคิดที่จะย้อนกลับแก้อดีต
ไม่เคยมีอะไรช้าเกินไปที่จะทำในสิ่งที่ตนฝัน
โลกเรามีนักศึกษาที่เข้าโรงเรียนในวัย 60
เจ้าสาวที่แต่งงานในวัย 70
นักเขียนที่เริ่มงานเขียนตอนอายุ 80 ฯลฯ
ไม่มีใครเกิดมาไร้ค่าแม้แต่คนโง่ที่สุดก็ยังฉลาดในบางเรื่อง
และคนฉลาดที่สุดยังโง่ในหลายเรื่อง
จงพร้อมรับคำชมและคำตำหนิด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกัน
วันใดที่คิดยอมแพ้ ลองนึกถึง
คนไร้แขนที่ว่ายน้ำได้
คนอัมพาตที่เขียนหนังสือโดยการกะพริบตา
คนตาบอดที่เล่นคอนเสิร์ต
คนพิการที่เล่นกีฬาได้ดีกว่าคนธรรมดา
วันใดที่รู้สึกเบื่อโลก ถามโลกด้วยว่าเบื่อเราไหม
การลงทุนที่ต่ำที่สุดและให้ผลตอบแทนสูงที่สุดคือการยิ้ม
รู้ว่าหลงทางแล้วกลับมาตั้งต้นใหม่ยังเสียเวลาน้อยกว่าเดินต่อไป
คนฉลาดผ่านวันไม่ดีด้วยดี